Krzewienie pszenicy ozimej jest kluczowym etapem jej rozwoju, który determinuje potencjał plonotwórczy rośliny. Proces ten rozpoczyna się jesienią i może być kontynuowany wiosną, w zależności od warunków pogodowych oraz kondycji roślin. Optymalna liczba rozkrzewień ma istotny wpływ na liczbę źdźbeł kłosonośnych, co przekłada się na końcowy plon ziarna.
Optymalna liczba rozkrzewień w pszenicy ozimej
W zależności od warunków uprawowych, odmiany oraz intensywności technologii produkcji, pszenica ozima powinna wytworzyć od 2 do 4 rozkrzewień na roślinę. Przyjmuje się, że optymalna liczba kłosonośnych źdźbeł na metrze kwadratowym powinna wynosić około 500-600 sztuk. Aby to osiągnąć, każda roślina powinna wykształcić od 2 do 3 silnych źdźbeł zdolnych do wytworzenia pełnowartościowych kłosów.
Czynniki wpływające na intensywność krzewienia
1. Termin i normy wysiewu
Wczesny siew sprzyja intensywnemu krzewieniu jesiennemu, jednak zbyt duża liczba rozkrzewień może prowadzić do nadmiernej konkurencji między źdźbłami. Wysiew w optymalnym terminie (zwykle od drugiej dekady września do początku października) pozwala na uzyskanie dobrze rozkrzewionych roślin przed zimą, co przekłada się na lepsze przezimowanie i stabilne plony.
2. Warunki glebowe i odżywienie
Pszenica ozima krzewi się lepiej na glebach żyznych, zasobnych w próchnicę i składniki pokarmowe. Szczególnie istotne jest zaopatrzenie w azot, który stymuluje proces krzewienia. Jesienna dawka azotu powinna być umiarkowana, aby nie powodować nadmiernego wydłużania źdźbeł i osłabienia zimotrwałości.
3. Przebieg pogody
Temperatura i wilgotność gleby odgrywają kluczową rolę w procesie krzewienia. Ciepła i wilgotna jesień sprzyja intensywnemu rozkrzewianiu, natomiast suche warunki ograniczają ten proces. Wiosną krzewienie może być dodatkowo stymulowane odpowiednim nawożeniem azotowym.
Regulacja liczby rozkrzewień poprzez agrotechnikę
1. Gęstość siewu
Odpowiednia norma wysiewu ma kluczowe znaczenie dla kontrolowania liczby rozkrzewień. Zbyt gęsty siew prowadzi do konkurencji między roślinami i ogranicza zdolność do wytwarzania dodatkowych źdźbeł. Dla intensywnych technologii zaleca się normę wysiewu na poziomie 250-350 ziaren na m².
2. Zabiegi nawozowe
Podział azotu na kilka dawek pozwala na precyzyjne sterowanie krzewieniem. Wczesnowiosenna dawka azotu w formie saletrzanej pobudza wzrost i rozwój dodatkowych pędów, natomiast późniejsze aplikacje wspierają rozwój kłosów.
3. Regulacja pokroju roślin
Zastosowanie regulatorów wzrostu wiosną może ograniczyć nadmierne wydłużanie źdźbeł i poprawić ich odporność na wyleganie. Jest to istotne zwłaszcza w warunkach intensywnej uprawy, gdzie ryzyko przerostu źdźbeł jest większe.
Wpływ liczby rozkrzewień na plonowanie
Pszenica ozima wytwarza zarówno rozkrzewienia produktywne, jak i nieproduktywne. Kluczowe jest zapewnienie warunków, w których większość rozkrzewień będzie w stanie wytworzyć kłosy. Nadmierna liczba źdźbeł nieproduktywnych obciąża roślinę i zmniejsza efektywność wykorzystania składników pokarmowych. Optymalne zarządzanie krzewieniem prowadzi do uzyskania roślin o silnym systemie korzeniowym, dobrze rozwiniętych źdźbłach i wysokiej liczbie kłosów na jednostkę powierzchni.
Krzewienie pszenicy ozimej jest kluczowym procesem determinującym wielkość i jakość plonu. Optymalna liczba rozkrzewień wynosi od 2 do 4 na roślinę, przy czym docelowa liczba kłosonośnych źdźbeł na metrze kwadratowym powinna mieścić się w zakresie 500-600 sztuk. Odpowiednia agrotechnika, obejmująca termin siewu, nawożenie oraz regulację pokroju roślin, pozwala na uzyskanie optymalnej liczby rozkrzewień, co bezpośrednio przekłada się na rentowność uprawy.
Źródło: www.mojarola.pl
