Słoma to łodygi i liście dojrzałych roślin uprawnych, które uzyskuje się po omłocie. W gospodarstwach, które nie zajmują się hodowlą zwierząt, słoma wraz ze ścierniskiem jest główną i często jedyną substancją organiczną, która trafia do gleby poprzez przyoranie i traktowana jest jako cenny nawóz.
W przypadku zwierząt hodowlanych słoma wykorzystywana jest jako ściółka lub dodatek paszowy. Druga funkcja słomy jest niezwykle ważna dla przeżuwaczy, a szczególnie dla bydła mlecznego. Jest ona stosowana jako komponent w systemie żywienia TMR (jest to najczęściej spotykany system żywienia krów, które charakteryzują się wysokim potencjałem produkcyjnym), który pozwala zapewnić właściwą strukturę zadawanej dawki pokarmowej.
Odpowiednia ilość słomy w diecie zwierząt prowadzi do dłuższego zalegania pokarmu w przedżołądkach i stymuluje odruch przeżuwania, co odgrywa niezwykle ważną rolę w profilaktyce kwasicy. Częstsze przeżywanie prowadzi do produkcji większej ilości silny, która ma odczyn zasadowy, dzięki czemu nie dochodzi do zakwaszenia żwacza, nawet jeśli zwierzęta zjadają większą ilość pasz treściwych.
Słoma nie jest wprawdzie paszą dostarczającą dużej ilości energii, ale należy pamiętać, że jej udział w dawce żywieniowej nie powinien być zbyt duży. Według przyjętych norm żywieniowych, szacuje się, że jej ilość w zadawanej paszy powinna wynieść maksymalnie do 3 kilogramów. Większa udział słomy może prowadzić do pogorszenia strawności dawki pokarmowej, a tym samym do obniżenia mleczności. Słoma szczególnie dużą rolę odgrywa w okresie zasuszenia. Krowy zjadają suchą masę z dużym udziałem słomy, ale jednocześnie jest to dawka o ograniczonej podaży energii.
Często problemem z jakim spotykają się hodowcy podczas podawania słomy jest słabe pobieranie paszy przez zwierzęta. Dobrym rozwiązaniem w tym przypadku może być bardzo często spotykane mielenie słomy w celu uzyskania tzw. sieczki o długości 4-6 centymetrów, która jest mieszana z innymi składnikami dawki pokarmowej i chętniej zjadana przez zwierzęta.
Najlepsze właściwości posiada słoma pozyskiwana ze zbóż jarych. Cechuje się ona lepszą strawności i przyswajalnością i jest ona w mniejszym stopniu porażona grzybami w porównaniu do słomy pochodzącej ze zbóż ozimych. Największą wartość posiada słoma pochodząca z jęczmienia, która dodatkowo ma właściwości lekko zatwardzające. Między innymi dlatego w okresie przejścia z żywienia zimowego na letnie, gdzie dominują młode i soczyste zielonki, zaleca się podawanie słomy jęczmiennej, która reguluje procesy zachodzące w układzie pokarmowym.
Właściwości zatwardzające ma także słoma pszenna i żytnia, dlatego powinna być ona wykorzystywana w żywieniu krów utrzymywanych w systemie bezuwięziowym, gdzie zwierzęta są w ciągłym ruchu. Zupełnie odmienne działanie ma słoma owsiana, dlatego nie zaleca się podawania jej w okresie zmiany składników zadawanej dawki pokarmowej na pasze zielone.
W żywieniu zwierząt najważniejsze znaczenie ma jednak jakość słomy – powinna być ona świeża i czysta. Nieodpowiednie przechowywanie słomy może prowadzić do rozwoju grzybów i toksyn, które mogą być niebezpieczne dla zdrowia zwierząt. Słoma powinna być więc przechowywana pod zadaszeniem, a jeżeli nie ma takiej możliwości – pod folią.
Źródło: Moja Rola
