Samosiewy rzepaku są niezwykle trudne do zwalczenia w plantacjach buraka cukrowego i mogą przyczynić się do występowania w glebie mątwika burakowego, czyli nicienia glebowego, który może spowodować duże straty w plonowaniu roślin.
Nasiona rzepaku mogą zachować zdolność do kiełkowania w glebie nawet przez okres 5 lat, co znacznie utrudnia walkę z samosiewami.
Zdarza się, że prawidłowe zmianowanie, a często nawet całkowite usunięcie tej rośliny z płodozmianu na polach, na których uprawiane są buraki nie przynoszą pożądanych rezultatów.
Rzepak posiada duże możliwość do samorozsiewania się, co jest jego naturalną cechą biologiczną. Dzieje się tak, ponieważ nie wszystkie odgałęzienia rośliny zakwitają w tym samym momencie, dlatego dojrzewanie strąków odbywa się w sposób nierównomierny.
W efekcie podczas zbioru wiele nasion obsypuje się na pole i staje się źródłem zachwaszczenia, które w skrajnych przypadkach może doprowadzić nawet do degradacji gleby.
Samosiewy rzepaku ozimego mają po żniwach optymalne warunki do rozwoju, dlatego ważne jest, aby odpowiednio wcześnie przerwać ich wegetację w sposób mechaniczny lub chemiczny.
Szacuje się, że zabieg ten powinien zostać przeprowadzony zanim suma dziennych średnich temperatur gleby od momentu wschodu samosiewów rzepaku przekroczy 300 stopni Celsjusza (uwzględnia się temperaturę powyżej 8 stopni Celsjusza na głębokości 10 cm).
LIZ
