Zachodnia kukurydziana stonka korzeniowa jest szkodnikiem, który przywędrował do Europy w 1992 roku z Ameryki Północnej.
Pierwszy, udokumentowany przypadek występowania chrząszcza z rodziny stonkowatych potwierdzono w Polsce w pierwszych latach XXI wieku. W 2005 roku stonka kukurydziana pojawiła się na Podkarpaciu i już w ciągu pierwszego roku zdążyła rozprzestrzenić się na osiem innych województw.
Stonka kukurydziana jest znacznie groźniejsza niż dobrze znana w Polsce stonka ziemniaczana i szacuje się, że jest ona w stanie zniszczyć ponad 80% zbiorów.
Stonka ziemniaczana zjada tylko liście rośliny, a ziemniaki pozostawia nienaruszone. Ingerencja tego szkodnika sprawia, że roślina nie jest w stanie wejść w proces fotosyntezy, w efekcie czego wykształca mniejsze bulwy. Amerykańska stonka kukurydziana sieje większe spustoszenie.
Dorosłe osobniki zjadają znamiona słupków kukurydzy, a następnie przechodzą w głąb rośliny, a konkretnie do kolby, gdzie żywi się wykształcającym się ziarnem. Kolby, w których żerowała stonka kukurydziana są nieforemne i bardzo często porażone toksycznymi grzybami, przez co ziarno nie nadaje się nawet do żywienia zwierząt.
W okresie lipiec-sierpień na plantacjach kukurydzy widoczne są zarówno dorosłe osobniki, jak i larwy. Larwy pojawiają się od połowy maja do pierwszej połowy sierpnia, natomiast dorosłe chrząszcze od połowy czerwca do połowy października.
Z informacji, jakie otrzymujemy z terenu wynika, że szkodnik widoczny jest już w plantacjach w województwie Małopolskim – w znacznie większej niż dotychczas gradacji.
Zachodnia kukurydziana stonka korzeniowa jest szkodnikiem, którego zwalcza niezwykle ciężko, ponieważ jest ona odporna na większość pestycydów. Jednym ze środków zarejestrowanych do zwalczania stonki kukurydzianej jest Proteus 110 OD, który charakteryzuje się bardzo szybkim i długim działaniem.
Moja Rola
